Xornal de Galicia
A sustentabilidade do sistema sanitario está en perigo. Ou iso din os expertos, que cifran o seu déficit en torno aos 15.000 millóns de euros. Ante esta situación, nos últimos meses saíron diferentes informes que apostan por diferentes vías para lograr a salvación do sistema: empregar as tesoiras e comezar a mutilar as prestacións do sistema sanitario, implantar o tristemente famoso copago ou incrementar o financiamento da sanidade.
Deste xeito, nun primeiro lugar teríamos aos axentes que ante esta situación de perigo para o sistema, optan por podalo e incluír ao sector privado para suplir estes servizos. Nesta liña, atopase un informe da Fundación Bamberg, publicado no último mes e en cuxa elaboración participaron persoeiros tan destacados como a conselleira de sanidade, Pilar Farjas os ex ministros de sanidade do Goberno de Aznar, Ana Pastor e Romai Beccaría, ou o titular desta mesma carteira co Executivo de Zapatero Bernat Soria.
A proposta desta organización avoga por un novo modelo de xestión, no que sexan os criterios económicos os que marquen a oferta do Sistema público. “Necesitamos un modelo no que as prestacións a recibir polos cidadáns estean en correspondencia coa capacidade financeira do Estado”, relata o texto, que resalta a importancia de “diferenciar as prestacións relacionadas directamente co mantemento e recuperación da saúde das que non o son”.
AS PRESTACIÓNS BÁSICAS
A adopción deste modelo implicaría que o Estado decida cales son as prestacións básicas que deben ofrecer os hospitais públicos e suprimir o resto. A partir de aí entra en xogo a figura das entidades privadas que “poderán ofrecer seguros complementarios para as prestacións non cubertas polo Estado”, que o informe cualifica de “accesorias”, para o “confort” ou de “patoloxías menores”.
Nun segundo grupo estarían os defensores do copago,unha medida que supón que sexan os enfermos os que carguen coa responsabilidade de garantir a sustentabilidade do sistema e que cada seis meses sae a relucir coma suposta salvación do sistema sanitario. Sexa da man da ex conselleira catalana de Salut, Marina Geli, ou do presidente de Murcia, Ramón Luis Valcárcel, os argumentos que defenden esta medida son os mesmos: o copago é empregado na meirande parte dos países da Unión Europea e ademais de supoñer a chegada dun novo fluxo de fondos ao sistema sanitario, reduciría as consultas innecesarias daquelas persoas que realmente non o necesitan.
“Os centros educativos e sanitarios públicos deberían complementar con taxas e prezos públicos regulados todos aqueles servizos fóra de catálogo do financiamento básico acordado”, sinala a Cámara de Comercio de Barcelona nun análise publicado nos últimos días. E non é a única. A Comunidade de Madrid defende nun documento interno a implantación do copago para os servizos complementarios do sistema, tales coma o uso de material por parte dos diabéticos, as vasectomías e ligaduras de trompas, operacións de cambio de sexo e obesidade mórbida ou simplemente as comidas e servizos hoteleiros dos centros sanitarios.
Facendo fronte a estas dúas opcións, está a que defenden as organizacións en defensa da sanidade pública e os sindicatos. A Fundación 1º de Mayo elaborou un informe no que destaca que o rendemento económico real do copago é “moi baixo”, ao ter que costear a recadación destes fondos ou a protección das rendas máis baixas. “As cifras que finalmente se obteñen son facilmente alcanzables con simples melloras tributarias ou incluso da loita contra o fraude”.
A Federación de Asociacións para a Defensa da Sanidade Pública critica, pola súa banda, as propostas de excluír algunhas prestacións do Sistema Nacional de Saúde (SNS), asegurando que dar entrada ao sector empresarial privado, como propón por exemplo a Fundación Bamberg, suporía un “desmantelamento” e “retroceso moi importante” dos logros obtidos pola sanidade pública española. Así, afirman que estas propostas pretenden relegar ao sistema sanitario público ao papel de “financiador, controlador e regulador do mercado sanitario, mentres que a provisión de servizos sanitarios proviría do capital privado a través de redes de centros sanitarios da súa propiedade”.
Entre ambas as dúas propostas, estas organizacións optan por unha terceira con medidas coma incrementar o financiamento da sanidade pública para poñer fin ao déficit –neste sentido, lembran que España é o país da UE que menos porcentaxe de PIB destina á Sanidade-, poñer en marcha políticas para incrementar o consumo de medicamentos xenéricos, ou aumentar a capacidade resolutiva da Atención Primaria co fin de reducir as visitas á especializada.
Deste xeito, nun primeiro lugar teríamos aos axentes que ante esta situación de perigo para o sistema, optan por podalo e incluír ao sector privado para suplir estes servizos. Nesta liña, atopase un informe da Fundación Bamberg, publicado no último mes e en cuxa elaboración participaron persoeiros tan destacados como a conselleira de sanidade, Pilar Farjas os ex ministros de sanidade do Goberno de Aznar, Ana Pastor e Romai Beccaría, ou o titular desta mesma carteira co Executivo de Zapatero Bernat Soria.
A proposta desta organización avoga por un novo modelo de xestión, no que sexan os criterios económicos os que marquen a oferta do Sistema público. “Necesitamos un modelo no que as prestacións a recibir polos cidadáns estean en correspondencia coa capacidade financeira do Estado”, relata o texto, que resalta a importancia de “diferenciar as prestacións relacionadas directamente co mantemento e recuperación da saúde das que non o son”.
AS PRESTACIÓNS BÁSICAS
A adopción deste modelo implicaría que o Estado decida cales son as prestacións básicas que deben ofrecer os hospitais públicos e suprimir o resto. A partir de aí entra en xogo a figura das entidades privadas que “poderán ofrecer seguros complementarios para as prestacións non cubertas polo Estado”, que o informe cualifica de “accesorias”, para o “confort” ou de “patoloxías menores”.
Nun segundo grupo estarían os defensores do copago,unha medida que supón que sexan os enfermos os que carguen coa responsabilidade de garantir a sustentabilidade do sistema e que cada seis meses sae a relucir coma suposta salvación do sistema sanitario. Sexa da man da ex conselleira catalana de Salut, Marina Geli, ou do presidente de Murcia, Ramón Luis Valcárcel, os argumentos que defenden esta medida son os mesmos: o copago é empregado na meirande parte dos países da Unión Europea e ademais de supoñer a chegada dun novo fluxo de fondos ao sistema sanitario, reduciría as consultas innecesarias daquelas persoas que realmente non o necesitan.
“Os centros educativos e sanitarios públicos deberían complementar con taxas e prezos públicos regulados todos aqueles servizos fóra de catálogo do financiamento básico acordado”, sinala a Cámara de Comercio de Barcelona nun análise publicado nos últimos días. E non é a única. A Comunidade de Madrid defende nun documento interno a implantación do copago para os servizos complementarios do sistema, tales coma o uso de material por parte dos diabéticos, as vasectomías e ligaduras de trompas, operacións de cambio de sexo e obesidade mórbida ou simplemente as comidas e servizos hoteleiros dos centros sanitarios.
Facendo fronte a estas dúas opcións, está a que defenden as organizacións en defensa da sanidade pública e os sindicatos. A Fundación 1º de Mayo elaborou un informe no que destaca que o rendemento económico real do copago é “moi baixo”, ao ter que costear a recadación destes fondos ou a protección das rendas máis baixas. “As cifras que finalmente se obteñen son facilmente alcanzables con simples melloras tributarias ou incluso da loita contra o fraude”.
A Federación de Asociacións para a Defensa da Sanidade Pública critica, pola súa banda, as propostas de excluír algunhas prestacións do Sistema Nacional de Saúde (SNS), asegurando que dar entrada ao sector empresarial privado, como propón por exemplo a Fundación Bamberg, suporía un “desmantelamento” e “retroceso moi importante” dos logros obtidos pola sanidade pública española. Así, afirman que estas propostas pretenden relegar ao sistema sanitario público ao papel de “financiador, controlador e regulador do mercado sanitario, mentres que a provisión de servizos sanitarios proviría do capital privado a través de redes de centros sanitarios da súa propiedade”.
Entre ambas as dúas propostas, estas organizacións optan por unha terceira con medidas coma incrementar o financiamento da sanidade pública para poñer fin ao déficit –neste sentido, lembran que España é o país da UE que menos porcentaxe de PIB destina á Sanidade-, poñer en marcha políticas para incrementar o consumo de medicamentos xenéricos, ou aumentar a capacidade resolutiva da Atención Primaria co fin de reducir as visitas á especializada.
No hay comentarios:
Publicar un comentario