Indecencias sanitarias

 Mercè Rivas

Resulta contraditorio, ademais de bochornoso, ver como en Catalunya aproban que os cidadáns paguen un euro por receita mentres que empresas privadas están a facer importantes negocios coa sanidade pública.




Como lle explicaría vostede a un pensionista ou simplemente a un "mileurista" que de cada receita que reciba do médico, vai ter que pagar un euro mentres que señores como Ramón Bagó, vicepresidente de Consorcio de Saúde de Catalunya, consegue para as súas empresas privadas contratos da sanidade pública que dirixe.

El guísallo e el cómeo, pero non é o único. Numerosas comunidades gobernadas polo PP ou por Converxencia i Unió, no caso catalán, comezaron a privatización da sanidade a paso veloz. É un bo negocio e non o van desaproveitar nos anos que estean no poder.

Ramón Bagó leva máis de 20 anos ocupando postos no citado organismo público, cuxo traballo é dirixir 60 hospitais financiados pola Generalitat pero cuxa xestión depende de fundacións ou consorcios sen afán de lucro.

Pero Bagó, que si debe ter afán de lucro, ademais desta actividade pública ten outra privada: ser propietario do grupo SERHS o cal conseguiu contratos dos devanditos hospitais públicos por valor de 50 ´ 8 millóns de euros, un terzo destes sen pasar por concurso público.

Ramón Bagó polas mañás suponse que coordina 60 hospitais de Catalunya pagado pola Generalitat e
polas tardes se presenta a concursos, que redactou el mesmo, para que o Goberno catalán lle contrate os servizos de cociña deses hospitais. Tanto el coma a Generalitat non senten vergoña ao afirmar que eles cumpren coas normas. O que non contan é que estas as redactaron eles mesmos.

Mentres tanto o presidente da Asociación catalá de enfermos de hepatite C denuncia que a sanidade catalá se nega a facilitarlles os máis recentes tratamentos para aforrar, cousa que tamén acontece en Aragón, Asturias e Cantabria. Parece unha broma se non fose un escándalo.

E por se isto non fose pouco, encontrámonos con outro personaxe como Josep Prat Domènech, pesidente do Instituto Catalán da Saúde, empresa da Generalitat que xestiona uns 400 centros sanitarios de titularidade pública que sen ningún tipo de pudor compaxina este cargo coa vicepresidencia de USP Hospitales, un dos maiores grupos sanitarios privados de España.

Prats coñece perfectamente os recortes sanitarios, as interioridades políticas e as oportunidades de negocio neste sector.

Pero Prats non se conforma con dous traballos. Ademais dirixe o hólding INNOVA, grupo empresarial público propiedade do Concello de Reus, que agrupa, entre outros, varios centros sanitarios e a empresa pública Sagessa, compañía cunha decena de hospitais e ambulatorios distribuídos pola provincia de Tarragona.

Prat é o autor ou inspirador do plan que prevé torar o ICs nunha vintena de compañías abertas a novas formas de xestión e de colaboración co sector privado.

É isto privatizar a sanidade?, preguntaranse vostedes. Pois vai ser que si.

Pero iso non só pasa en Catalunya. Esperanza Aguirre inaugurou onte cos reis un novo hospital en Móstoles. O propietario do devandito hospital será durante os próximos 30 anos a empresa Capio Sanidad, propiedade dun fondo de capital risco (CVC Capital Partners) que investiu na súa construción 232 millóns de euros. Pero a partir de agora esperanza Aguirre pagará á devandita empresa un tanto por dar un servizo. Iso si, os médicos e as enfermeiras ponos e paga Aguirre.
De feito ao presidente de Capio Sanidad, Víctor Madera, xa se lle denomina o novo "conseller" de sanidade valenciana xa que un millón de persoas van estar en mans deste executivo.

Pero os nosos políticos non se conforman con que empresas privadas obteñan beneficios a custa dun servizo público senón que enriba, como acontece en Madrid, contratan con empresas de Capital Risco con sede en Luxemburgo e con construtores implicados na rede Gürtel.

E ao mesmo tempo que sucede isto, véndennos en campaña electoral que eles non van tocar a sanidade pública. Quizais a Real Academia da Lingua teña que variar o concepto do verbo "tocar" porque na nosa realidade tocar é torar, vender, alugar, negociar... e algún significado máis que prefiro non citar.
Mercè Rivas Torres é xornalista e escritora