O 61 % dos galegos rexeitan o copago nas consultas médicas

Os votantes do PP e os residentes en cidades son os menos remisos a esta medida


La Voz de Galicia

Portugal, onde o copago na sanidade existe desde hai anos, acaba de aplicar unha subida de tarifas que supón duplicar o custo dunha consulta no centro de saúde -de 2,5 a 5 euros-, e de máis do 100 % no caso das urxencias -de menos de dez euros a vinte-. Aínda que o Servizo Galego de Saúde descartou polo momento o copago nos servizos estritamente médicos, medidas como o cobro dun euro por cada receita en Cataluña puxeron en alerta aos cidadáns sobre derívaa da sanidade pública.

O Barómetro que realizou Sondaxe para La Voz deixa moi claro que os galegos non estarían de acordo cunha medida similar na comunidade galega. Máis do 61 % dos enquisados nunca apoiarían unha iniciativa semellante, aínda que a outra lectura reflexa que máis dun terzo dos cidadáns están dispostos a valorala con condicionantes (un 28,7 %), e ata sen eles (un 8,8 %).

Os máis favorables ao copago nas consultas médicas son os votantes do PP. Máis da metade dos entrevistados mostráronse partidarios (un 52 %). O rexeitamento máis evidente é, pola súa banda, o dos votantes de Esquerda Unida e o dos non censados, mentres que os galegos que se abstiveron ou votaron en branco nas autonómicas do 2009 están en contra da medida nunha porcentaxe que supera o 70 %.

A distribución xeográfica é tamén un factor determinante á hora de ver ou non con bos ollos un posible copago polo uso da sanidade pública. Os residentes en concellos de tamaño medio -os que van dos 5.000 a 50.000 habitantes- son os máis remisos, mentres que os das cidades e municipios inferiores aos cinco mil habitantes son máis comprensivos co copago, ata o punto de que en ningún destes dous casos a negativa chega ao 60 %.

A Xunta baralla outras opcións

O copago sanitario está encima da mesa desde hai meses. Que se aplique ás consultas de primaria ou de atención especializada é de momento menos factible, aínda que a crise está a provocar que o que hai un ano era impensable agora sexa unha realidade.

O presidente da Xunta manifestou a súa intención de implantar ou modificar o copago sanitario, pero noutros servizos. Un deles é o das receitas de medicamentos, que xa existe, pero que se vincula ao feito de estar ou non traballando. A proposta de Núñez Feijoo é asocialo máis ao nivel de renda.

Outro copago máis que seguro será o das prestacións ortoprotésicas, que se traducirá en ter que adiantar o diñeiro das próteses, para que despois sexa reembolsado polo Sergas nos casos nos que así corresponda. Finalmente, o presidente do Executivo galego abriu o debate doutro copago, este máis criticado, o dos servizos estritamente non sanitarios. Comida, auga, sabas... a opción de cobrar por estas prestacións cultivou múltiples críticas e nin sequera a Consellería de Sanidade recolleu a testemuña lanzada por Núñez Feijoo.

Sesenta contra corenta  Enrique Castelló

Chámame máis a atención que o 40 % da poboación acepte condicional ou incondicionalmente compartir o custo dunha consulta médica que o 60 % rexéiteo. Pero é certo que en Galicia foi habitual pagar unha «iguala» pola consulta médica, ata despois de que a cobertura fose pública, asumindo que se recibiría unha mellor atención. Aínda que esta pode ser extraordinaria sen mediar remuneración directa, nada ten de particular que estes elementos «culturais» atópense ben instalados na mentalidade da xente.

Menos me sorprende a posición maioritaria e, de feito, compártoa. Un copago para consultas médicas serviría a priori para evitar un uso inadecuado e, como consecuencia, unha sobrecarga innecesaria dos servizos. Non se xustificaría o ánimo recadatorio, que non sería senón un imposto á enfermidade, algo de xeito evidente inxusto. Á parte diso, os custos administrativos, a necesidade de colocar teitos máximos e as exencións a quen non superan o limiar da pobreza, limitarían a recadación.

Cando para disuadir grávase a primeira utilización que se fai do sistema sanitario, e á cal o paciente acode por decisión propia, non resulta sinxelo distinguir o uso correcto do abuso, afectando equidad e eficiencia.

Que alguén cunha doenza real non consulte pode afectar a estados precoces da enfermidade e impide a instauración de medidas preventivas elementais. Sen contar co máis que previsible desprazamento que se produciría cara a outras instancias, como os servizos de urxencias, que, consecuentemente, tamén habería que gravar, acentuando os problemas.